1. باشد که صحنه،  همچون طناب بندبازان ، به افراد نالایق جرات راه رفتن بر روی خود را ندهد .

2.  می پندارم که تئاتر آیینی ترین هنر جهان است، در فضایی آکنده از نفس، از ذهنیت به عینیت، این زنده بودنی متمایز ، سخت آما بالنده است

3.   بازیگران از مخالفت نهراسید! بادبادک زمانی اوج می‌گیرد که با باد مخالف روبرو شود.

5.   و باز پنداشته ام که بایستی باور کنید برای شما هنرمندان تیاتر که بازیگری را انتخاب کرده اید. تمرین از زمانی آغاز می شود که چشمهای تان را از خواب باز کرده اید. در واقع تمرین بازیگری خواب و بیداری نمی شناسد و این امر شاق میسر نخواهد بود مگر آنکه بتوانید آرامش خود را در تمام مراحل حفظ نمایید و از تمام مراحل نیز لذت ببرید. در طول مراقبه آنچه مهم است رهایی است. رهایی ذهن از جسم. راه دستیابی به این مهم این است که یا به چیزی فکر نکنید و یا این که جلوی جریان فکر کردن را نگیرید. یعنی  به فضای ذهن خود اجازه دهید که هر اتفاقی می خواهد در آن بیفتد٬ بیفتد. در واقع ذهن مانند اتاقی است که افکار همانند ذرات گرد و غبار در آن در حال حرکت هستند. هرگونه تلاشی این گرد و غبار را بیشتر متلاطم می کند می کند. تنها راه رهایی از این گرد و غبار این است که هیچ کاری به آن نداشته باشیم٬ پس از مدتی گرد و غبار خود خواهد نشست. جریان فکر در ذهن به همین گونه است.

شما در طی برنامه های عادی روزانه خود نیز باز هم در وهله اول بازیگرید و باید دقت را فراموش نکنید. اما از زمانی که ساعت را نگاه می کنید و به عزم تمرین حرکت می کنید٬ به جدول تمرین وارد شده اید. پس با هم شروع می کنیم.

6. از عوامل ماندگاری، قدمتیست که در آن زایش و رویش باشد. در هنگامه های بالانشینی  یا در روزهای کم رنگی و ناجوری اگر برگی صحنه  در رویش جوانه های خود  تصویری از استقامت و عشق را نشان دهد و نور امید بر بتاباند، میتوان آن صحنه را ستود و طراوت با بزرگان ملی و محلی خود نوید رویشی دوباره را فریاد خواهد کرد.

جامعه  در صحنه یکتای هنرمندیتان همراه باد

دکتر عبدالله باقری دانش آموخته دکتری جامعه شناسی . مدرس و مدیرمسول نشریه صفاییه استان قم

گینی خامنه؛ مجری مشهور و توانمند صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران متن پیام تبریکی به مناسبت پنج هزار و پانصد و پنجاه و پنجمین روز تاسیس موسسه تئاترطراوت ارسال کرد:

به یاد دوست

هنر را شاید بتوان هدیه خدا دانست به بشر، برای اینکه با بهره گرفتن از آن ، با همنوعانش به زیباترین  و مؤثرترین  شیوه ارتباط برقرار کند و دنیایی زیباتر برای همه ساکنان کره خاکی بسازد.

دوستان خوب من در گروه تئاتر «طراوت»؛ سعادت پاسخگویی به دعوت مهربانانه شما و حضور در جمع خوبتان را نداشته ام، اما آنچه از من ، در این روز خاص فعالیت کاری موفق شما ، بر می آید ، تبریکی صمیمانه همراه با بهترین آرزوها است برای دوستان خوبی که تلاش می کنند به مدد بهره گیری از زبان ناب هنر، «طراوت» را همراه با آگاهی و هشیاری و شادمانی را به دنیای تشنه خوبی امروز، هدیه کنند.

دعای خیر من بدرقه فعالیت های ارزشمند تان دوستان من

کیتی خامنه، تابستان ۱۳۹۶

رویا افشار بازیگر مطرح سینما، تئاتر و تلویزیون متن پیامی به مناسبت پنج هزار و پانصد و پنجاه و پنجمین روز تاسیس موسسه تئاتر طراوت برای محمدرضا شاه مردی مدیرعامل موسسه ارسال کرد؛ متن کامل پیام به شرح ذیل است:
یک جامعه پویا،زنده و شاداب را به واسطه نشانه هایی می توان در یافت، از جمله آن نشانه ها که بیشما راند،یکی وجود کانون های هنر تئاتر است. کانون هایی که در آن به نقد و تحلیل فرهنگ،کنش و واکنش انسانی،ارزیابی علت و معلول رخ داده ها، و در نهایت با امید به بهروزی مردم و فرهیختگی و کامیابی یک جامعه باز می پردازد....

بر همین مهم اقتضاء میکند که هوشمندترین مردمان در این کانون ها فعال و زندگانی آن را رونق بخشند،هرچند که این امر با گذشت و بردباری فراوان صورت می پذیرد،از این رو هر فرد فعال در جامعه تئاتری،نه تنها هوشمند و هوشیار،بلکه تحلیل گری زیرک و نیز از جمله بردبارترین افراد جامعه است....

خوشبختم که در شهرستان قم،کانونی چنین فعال و پویا در کنار مردم ارزشمند آن،با تلاش و ممارست،چهره فرهنگی شهر خود را رونق می بخشند.

شما اعضای کانون طراوت،همچون مجاهدین فرهنگی،از جان و مال و اندوخته دانش خود،در جهت پویایی شهر خود گام بر می دارید.

چون مبارزانی در ستیز با جهل،در به نقد کشیدن کاستی های جامعه و در کسب راه یافت هایی رو به بهبودی،با هر آنچه در توان دارید ایثار کرده ودر این منتها ،چشم به هیچ پاداشی ندارید،مگر آنچه در ابتدا در پی آن بودید ، آگاهی،آگاهی.......و آگاهی.....این نشانه هر پرچم تئاتری در سراسر این ملک و همچنین نشان کانون تئاتر طراوت است.....

ومن خوشبختم که در این سال های پر تلاطم،جوانانی از مام میهنم، این راه سخت،اما پر نشاط را برای بودن برگزیده اند....

برای شما جوانان عضو کانون تئاتر طراوت قم،که اینک به پنج هزار و پانصد و پنجاه و پنجمین روز خود رسیده اید، چراغ هایی روشن آرزو دارم،همچون قلب گرم و پر تپش تان،

درایتی آرزو دارم که در گرو آن بتوانید هر چه بیشتر و زیباتر به فرهنگ جامعه  و میهن خود خدمت کنید....

هر فرد از اهالی تئاتر،کم از یک مبارز جان بر کف ندارد،برای شما دستانی آرزو دارم، آنچنان قوی که بتواند جان زیبای شمارا سپری باشد،تا در امنیت آن،با هوشیاری و آگاهی،جامعه خود را بیشتر از پیش غنا بخشید...

شما بهترین فرزندان جرگه فرهنگی این میهن کهن هستید، تلاش تان زیبا، قلب تان گرم و ذهن تان روشن باد. سلام و سلامتی مدام برای تان می خواهم....

پنج هزار و پانصد و پنجاه و پنجمین روز میلاد تان مبارک است.....

احمد سلیمانی/ بازیگر و کارگردان؛ مدیر گروه تئاتر ایده؛ مسئول واحد نمایش حوزه هنری

سلام به دوستان خوبم در گروه طراوت.

امیدوارم همچنان به تلاش بی ادعای خود ادامه دهید و ما شاهد درخشش شما باشیم.

علی فرحناک/نویسنده، کارگردان، بازیگر؛ مدیر گروه تئاتر امروز قم
سلام.همراه با صمیمانه ترین تبریکها ، پنج توصیه ی دوستانه ، اول به خودم و بعد به شما ، به مناسبت 5555 روز تلاش گروه تئاتر طراوت:

1.موفقیت ، حاصل تلاش و تمرکز بر هرآن چیزی ست که بدان مشغول هستیم. پس هرآن چیزی که ذهنمان را ، به جز این دو گزینه ی اصلی ، به خود معطوف دارد ، مانعی ست در راه موفقیت...ساده است...تلاش کنید و بر روی موضوع مورد تلاش ، تمرکز داشته باشید...موضوعات دیگر ، قطعا ارزش صرف زمان ذهنی و فیزیکی شمارا ندارد...شما را خسته می کند و لذتی را در پی نخواهد داشت.

2.چارلی چاپلین میگوید : دراین جهان برای همه ی ما جاهست...بجای اینکه بخواهیم جای دیگران را اشغال کنیم ، بگردیم و جای خودرا پیدا کنیم.

3.تئاتر با همه ی بزرگی اش ، تنها بخشی از زندگی ست...و زندگی ارزشمندترین موجودی و ثروت و داشته ی آدمی ست...بخاطر تئاتر ، زندگی را فدا نکنید چرا که حقیقت این است که : فداکردن چیزهای باارزش ، در راه چیزهای کم ارزش ، بزرگترین حماقت است.

4.خطاهای یکدیگر را ببخشید ، اگر میخواهید در قلبها و یادها ماندگار باشید...بخشیدن ، اول خودتان را آرام خواهد کرد...و در این آرامش ، میتوان از سد بسیاری از مشکلات گذشت...دوستیهایتان را ، فدای پول و جایگاه و نقش و... نکنید... دوستیهایتان بسیار باارزش است و شما هرموفقیتی امروز دارید ، نتیجه ی دوستیهای دیروز است.

5.به درستی راهی که میروید ، مطمئن شوید و اگر به این اطمینان دست یافتید ، هرگز از طعن و تمسخر دیگران آزرده خاطر نشوید...بچه های شرور ، فقط به سوی قطاری که حرکت می کند ، سنگ پرتاب می کنند...قطارهای ساکن در امانند !

سید حسین فدایی حسین/ نویسنده، کارگردان، مترجم و پژوهشگر

نام تئاتر طراوت خودبه‌خود یادآور طراوت و شادابی برای تئاتره،

از اون‌جایی که نام یک گروه به‌نوعی مانیفست، هدف غایی و افق عالی فعالیت‌های گروه رو شامل می‌شه،

امیدوارم تلاش این گروه خوب، فعال و باانگیزه، شادابی و طراوت رو برای تئاتر شهر و کشورمون به همراه داشته باشه،

و این چهار عدد پنج، یه روزی پنج‌رقمی بشه.

تلاش‌تون مستمر و طراوت و شادابی‌تون ماندگار...

محمدرضا آزاد/ نویسنده، بازیگر و پژهشگر

تئاتر تجلی  برگزیده‌ای از زندگی انسان است که بر پهنه صحنه نمایش خود نمایی می کند و بدین‌سان زندگی انسان را در وسعت جهان رغم می‌زند. و اینجاست که تئاتر زندگی می‌شود. بچه‌های خوب گروه تئاتر طراوت زندگی در تئاتر را طراوت می‌بخشند و در این سالها شاهد بودیم که چه خوب بر صحنه‌های تئاتری استان و کشور زندگی تئاتری را جریان می بخشند.

در این سالگرد تاسیس موسسه طراوت آرزو دارم محمدرضا شاهمردی باشد، همچون گذشته پر تلاش، با انگیزه با اخلاص و دقیق و تکنیکی بنویسد و کارگردانی کند. آرزو دارم همچون گذشته بچه‌های گروه طراوت باشند مطیع، دقیق، با هدف، کوشا و خالصانه نمایشگری کنند برای نمایش. آرزو دارم همچون گذشته شاهد اجرای نمایش‌های بهتر و بهتر، تکنیکی‌تر و تکنیکی‌تر، جذاب‌تر و جذاب‌تر و تاثیر‌گذار‌تر و تاثیرگذار از گروه طراوت باشم. آرزو دارم همچون گذشته شاهد موفقیت بیشتر و بیشتر گروه در اجرای عموم و جشنواره‌های مهم داخلی و خارجی باشم. و امید دارم تا روزی برای صدمین سال تاسیس گروه جهانی طراوت پیام تبریک بدهم و باز آرزوهای بزرگتر برایشان داشته باشم   موفق باشید. پیگیر و دعا گوی همیشه شما محمدرضا ازاد

منوچهر اکبرلو/ نویسنده و پژوهشگر
به نام خدا و با سلام به هنرمندان خوب گروه تئاتر طراوت
خیلی خوشحالم که این گروه سالهاست تاسیس شده و سالهاست تداوم داره، تاریخ تئاتر نشون داده که وقتی تئاتر می تونه رونق داشته باشه که استمرار داشته باشه، استمرار و تدام تئاتر هم به این هست که گروه های تئاتری تشکیل بشند و به فعالیت خودشون ادامه بدن، هر گاه که گروه های ثابت و مستمر داشته باشیم و داشتیم در تاریخ تئاتر شاهد رونق نسبی تئاتر بودیم،‌ امیدوارم که موسسه تئاتر طراوت سالها وسالها و سالها به حیات خودش ادامه بده و نسل های مختلف تئاتر رو به جامعه تئاتری و مردم ایران معرفی و تقدیم کنه

سید محسن حسن زاده، بازیگر و کارگردان

هدیه ای به خنکای طلوع و گرمی آفتاب

این پرسش از کودکی تا به امروز همچنان برای من باقی است. هرچند مدتی پیش  پاسخی محتوم برای آن پیدا کردم ولی این هم دلیل نشد تا اصل پرسش در ذهنم خاموش شود. پرسش این است که چرا در فرهنگی که در آن رشد کردم بزرگترها برای ابتکار، تخیل و اعتماد به نفس کوچکترها اهمیتی قائل نمی شدند. پرسشی به همین سادگی و به همین بنیان مآبی!...  مدتی به این فکر کردم شاید این خصلتِ ویرانگر در فرهنگ و شهرهای دیگر هم هست و بوده و من بی خبرم. به حتم هم اینگونه است ولی به من ربطی ندارد و باعث نمی شود من فرهنگ مرد مآبانه و زخمت شهری را فراموش کنم که عکس االعمل اول و آخرش(در خیلی موارد) به هر حرف و کار جدیدی ریسخند یا جمله ای طعن آلود، با چاشنی یک زهرخند بود که هنوز مزه ی کشنده ی این زهر با من است!...

اما همچنان مردان و زنانی هم بودند و هستند که نبض زندگی خودشان را به طلوع و به آفتاب پیوند زده بودند و زده اند. و امید را با همان لبخند دوخته شده به گردی صورتشان قبل از هر کلامی به تو می دادند و می دهند. در همان شهر و همان فرهنگ اینان هم بودند و هستند که هم ایشان برای من خنکای شب های شهر کویری ام را دلنشین کرده بودند و می کنند!...

این قاعده ای که در مقدمه ساختم را به فضایی که هنرمندان تئاتر شهرم آن را ساخته اند هم می توان سرایت داد . در آن زمان که بودم از لبخند و کلام، حتی از سیگار کشیدن مردی انرژی می گرفتم که آن زمان بیشتر نیاز به همین فدیه ی او داشتم تا آموختن اصول و قاعده ی بازیگری و درام ازش!... بگذریم...

اما امروز دورادور گاهی خودم را در همان فضا تجسم می کنم و از این انرژی و این سخت کوشی و از همه ی شآن و شخصیتِ کاری بچه های موسسه ی طراوت نیرو می گیرم. اینکه می بینم در مقابل زهرخندها و لب کج کردنها اتفاقاً موسسه ی تئاتر ثبت می کنند و سایت می زنند با بخشی که تعداد بازدیدکننده ها را در روز و هفته و ماه نشان می دهد تا به چشمانی که کور هم هست تعداد دنبال کننده هاشان را نشان دهند!...

گاهی گریزی نیست از شعار. در واقع شعار هم نیست حقیقتی است که ما به راحتی در کلام به شعار تنزلش دادیم. آن حقیقت و برای برخی هامان شعار این است که تئاتر همین فرهنگ زندگی است. همان لبخند همان کلامی که واژگانش مهم نبودند هام و اتمسفری که در درونت می ساخت اهمیت داشت. یا شاید همان حتی گوشه ای ایستادن و سیگار کشیدن آن مردِ عزیز برای من... همین میزانِ اهمیت به یک فعالیت جمعی توسط رفقای طراوتی ام... همین انتخابات و همین کمیته هایی که تشکیل دادند... همین خروجی و حضورشان در جشنواره ها و همین پشت هم خالی نکردنشان!... اینها همان فرهنگ زندگی است که شک ندارم دیده می شود و از همه مهم تر توسط جوانی من دیده می شود!... جوانی من و جوان های امروز شهری که نه به نسبت گذشته ولی همچنان دنبال مفّری هستند تا خنکای طلوع و گرمای آفتاب را به آنها هدیه دهند!...